Enis Kirazoğlu’nun Oyunu Anomaly Agent’ı İnceledik

Phew Phew Games şirketinin oyunu olan Anomally Agent’ı bendeniz editörünüz Oğuzhan olarak çıkış sürecinden bu yana iki kere bitirme şansı buldum. Her ne kadar Enis Kirazoğlu’na ulaşamasak da oyununu oynamama engel olmadı (birazcık olsun kırıldık…).

Bu süreçte yaşadığım iyi-kötü tüm deneyimimi sizlerle paylaşmak isterim. İsterseniz gelin, oyunu incelemeye yavaştan başlamış olalım:

Dikkat! Bu içerik azca da olsa spoiler ihtiva eder, hemen hemen oyunu oynamadıysanız ya da bitirmediyseniz derhal içinde ne olduğu terk etmeniz gerekiyor.
Âdeta Matrix serisinden fırlamış benzer biçimde…

Oyunun hikâyesine spoiler’dan kaçınarak özetlemek gerekirse değinecek olursam; “TDAY” isminde bir teşkilatımız var ve bu teşkilatın görevi dışarıdaki anomalileri yok ederek yaşamın düzgüsel bir akışta devam etmesini sağlamak. Ikimiz de bu teşkilatta çalışan “Gizmen 70” kod adlı bir karakteri oynuyoruz.

Son bir anomali görevimizi tamamlayıp terfi almaya ve emekli olmaya gidiyoruz derken o sırada 4 tane anomali tespit ediliyor ve terfi öncesi tekrardan, son vazife olarak bu 4 anomaliyi yok etmemiz gerekiyor. Böylelikle de maceramıza giriş yapıyoruz.

Oyunda devamlı karşımıza değişik anomaliler çıkıyor ve bir taraftan da klon ajanlarla savaşmak zorunda kalıyoruz. Bu ajanlar aynı Matrix filmlerindeki Gizmen Smith benzer biçimde kimi zaman birleşip güçleniyorlar.

Ara sıra da dünyamızın ters düze olduğu oluyor. Şahsen bu sebeplerden dolayı oyunu oynarken Matrix havası hissettim ve oldukça hoş bir duyguydu hakkaten

Oyunun sanat tasarımı bence en oldukça göze çarpan unsurlarından.

Dead Cells, Hotline Miami, Blasphemous benzer biçimde kendine özgü tasarımı olan 2 boyutlu oyunları oldukça keyif alarak oynayan biri olarak bu oyunun sanat tasarımına bayıldım diyebilirim.

Bilhassa sevdiğim siberpunk temasını px bir halde, süper ötesi bir renk paleti ve çizimlerle işlemişler ki oyunun atmosferinin direkt içine giriyorsunuz. Sağda solda gördüğünüz neon ışıklı tabelalar ve mekânlar da buna destek oluyor.

Ek olarak karakter tasarımlarına da değinmeden geçmeyeyim. Her karaktere resmen çizimlerle ayrı bir kişilik yaratılmış. Ara sıra bazı tasarımlara kahkaha attığım oldu. O yüzden grafik açısından benden tam puan almayı başardı.

Ses ve müzikleri hakkaten başyapıt.

Oyunun atmosferini öteki bir yansıtan unsuru da kesinlikle müzikleri. Oyunun müzikleri o denli iyi ki ayrı bir başlıkta dile getirmek istedim. Synthwave ve siberpunk tarzında, tam da bu oyunun ruhuna uygun bir halde seçilmiş ve yapılmışlar.

Oyunda hep ritmde kalmanızı, sıkılıp kopmamanızı, aksiyon ve hikâye anlarını oldukça anlamlı ve keyifli hâle getirmiş özetlemek gerekirse. Hakikaten ustaca bir iş başarmışlar, kendilerini bu mevzuda kutlama etmek lazım. Bazı şarkılarını yeniden açıp dinlemeyi bile düşünüyorum boş vakitlerimde.

Diyalogları ve hikâyesi oldukça iyi yazılmış.

Hikâye, resimlerden de görüldüğü suretiyle devamlı yazı tabanlı aşama kaydediyor. Fakat oyunda diyalog sistemini süper ötesi bir halde ele almışlar ki hikâyeye hiçbir tesiri olmasa da cevapları verebilmemiz artı puan benim için. (Duygu puanlarına aşağıda değineceğim.)

Bu sayede hem hikâyenin içine dahil oluyorsunuz hem de verebildiğiniz gülünç cevaplara da gülmekten ölüyorsunuz. Bilhassa tekmelediğim tarikat lideri, hakkaten keyifli vakitler yaşattı. Bir gizmen oyununda hakkaten bu kadar oldukça güleceğimi tahmin etmezdim.

Birazcık da oynanış ve mekaniklerine değinelim:

Aslen sizler de yazdıklarımdan azca oldukça anlamışsınızdır fakat yeniden belirtmek gerekirse Anomaly Agent; yer yer kolay bulmacalara ve kimi zaman ciddi refleks gerektiren parkur mekaniklerine haiz, 2D aksiyon ve serüven oyunu.

Oyunda ilerledikçe devamlı yeni kabiliyetler ve kombolar kazanıyorsunuz. Öldürdüğümüz her ana ve mini boss’tan sonrasında etken kombo kabiliyetleri içeren kapsüller düşüyor.

Ek olarak kapsüller haricinde hikâyede ilerlerken görevimizde bizlere birlikte rol alan karakterler yardımıyla, oynayışımızı değiştirecek başka kabiliyetler de kazanıyoruz.

Bunların haricinde dövüş sistemini daha vurdulu kırdılı patlamalı şekillere sokacak hususi kabiliyetlerimiz var. Belirli bir bekleme süresi ve tuş kombinasyonu ile düşmanlara oldukça kuvvetli hasarlar verebiliyorsunuz.

Vakit geçtikçe belirli kombolar yaparak katana, çanta, sopa ve çekiç benzer biçimde değişik silahlar da kullanma şansımız oluyor. Bu kabiliyetleri kullanırken kendi denetim cihazımda mı problem vardı bilmiyorum sadece kimi zaman bu hususi kabiliyetleri kullanmaya çalışırken kullanamayıp öldüğüm anlamış olur oldu.

Ek olarak benim her oyunda bayıldığım “parry” sistemi, bu oyunda da bulunuyor. Bu şekilde mermilere yada saldırılara karşılık verebiliyorsunuz. Evet, oyunda silahlar da var ve düşmanları öldürerek silahlarına haiz olabiliyorsunuz.

Silahlara değinmişken vuruş hissiyatını değinmesem olmazdı zira oyunun vuruş hissiyatı oldukça iyi. Keşke oyunun yalnız silahlı bir modu da olsa diye düşünmeden edemedim. Bir ihtimal John Wick benzeri bir oyun hissiyatı yaşatabilirdi.

Doğrusu anlayacağınız oyundaki bu çeşitli mekanikler yardımıyla, oyunu oynarken her sahnede değişik bir aksiyon deneyimi yaşıyorsunuz. Bu da oyunun sürükleyiciliği arttırarak oyundan aldığınız hazzı ve tadı ikiye katlıyor.

Oyunda bir market sistemi bulunuyor. Bu markette; kombo yaparak öldürdüğümüz düşmanlardan düşen ya da gizli saklı sandıklar açarak kazandığımız paralarla, yukarıda anlattığım kabiliyetlerimizi daha da güçlendirebiliyoruz.

Ek olarak oyunda duygu sistemi de bulunuyor. Diyaloglarda verdiğiniz cevaplara nazaran iyi yada fena şekilde duygu puanları kazanıyorsunuz. Bu puanları da sonrasında markette ya can barınızı yükseltmek için ya da paraya dönüştürüp yeteneklerinizi güçlendirmek için kullanabilirsiniz.

O yüzden duygu sayılarınıza dikkat ederek seçimler yapmanızı öneriyorum. Zira kendim kimi zaman bilgili bir halde fena cevaplar verip markette paraya dönüştürüp kabiliyetler satın alıyordum. Bu seçenekler genel anlamda diyalog ekranında sarı renkte oluyorlar.

Oyunda fark ettiğim ve hoşuma giden bu detayı da belirtmeden bu başlığı bitirmeyeyim. Kombo yaparken düşmanlardan kaçmak için tuşa bastığınızda kombonuz bozulmuyor. Doğrusu bir komboyu değişik tuş kombinasyonları kullanarak devam ettirebilirsiniz.

Siz yorumlara gelip “kaç para aldınız?” demeden ilkin oyunun artık eksi yönlerine geçelim. (Gerçi Enis Kirazoğlu’na ulaşamadığımızı da belirtmiştik fakat…)

Oyunda gördüğüm, bu şekilde olmasaydı daha iyi olurdu tarzında eleştireceğim birçok mevzu var. Doğrusu aslına bakarsak bazılarına da pek bir şey diyemiyorum. Şu sebeple büyük bir beklenti içinde değildim keza bu şekilde bir beklenti de sunulmuyordu esasen.

Sadece oyunda bazı yerlerde oldukça fazla sıkıldığım oldu. Bilhassa hikâyede ilerlerken “artık lütfen şu anomaliyi yakalayayım da hikâyede ilerleyeyim”, “şu kovalamaca bitsin artık nolur” söylediğim anlamış olur yaşadım.

Bazı parkur sekanslarının oyun süresini uzatmak için mi bu kadar oldukça kondu bilmiyorum fakat bazı yerlerde gereksiz uzundu. Yukarıda övgüyle bahsettiğim müzikler de bu uzunluktan dolayı, sanki müziklerin yetersiz kalmış benzer biçimde döngüde kalıp yeniden yeniden çalmasına, bundan dolayı da o bayıldığım müziklerden arada sırada baymama sebep oldu.

Oyundaki düşman çeşitliliği bence düzgüsel seviyede, doğrusu olması gerektiği benzer biçimde. Fakat yukarıda bahsettiğim bazı sahnelerin uzunluğu sebebiyle de aynı bölgeleri yeniden yeniden oynuyormuşum benzer biçimde hissettim. Bu da düşman çeşitliliğini sanki azca benzer biçimde hissetmeme niçin oldu.

Oyunda markette satılan bazı yeteneklerin işlevsiz bulunduğunu belirtmeliyim. Bilhassa oyunu iki kez bitirmiş biri olarak oyundaki “zehir” ve “elektrik” hasarı verir ibarelerini hâlâ anlamış değilim.

Evet belirli bir hasar veriyorlar ya da bir anlığına düşmanı sersemleterek etkisiz hâle getiriyorlar fakat bu kabiliyetlere pek de ihtiyacımız yok benzer biçimde. Şu sebeple oyun, oldukça süratli aksiyon barındırıyor.

Benim herhangi bir düşmanı zehirlemem ya da elektrik hasarı vermem o an oldukça etkisiz kalıyor. Doğrusu zehirden ölmesini beklemek yerine esasen düşmanı iki hamlede kombo yaparak öldürebiliyorum. O yüzden kabiliyet ağacına kim bilir daha değişik şeyler eklenebilirdi.

Bunlarla beraber ana görevimiz olan 4 anomaliyi yakalamaya çalışırken bilhassa “Artist” kovalamacası bitmek bilmiyordu. Ek olarak “Artist” boss savaşı beklediğim benzer biçimde olmadı.

İlk muharebede bilhassa bir o tarafa bir bu tarafa hiçbir şey yapmadan yalnız koşuşturup duruyordu. Karakterin kendine özgü bir seçimi olduğundan oldukça daha havalı bir hücum şemasına haiz olacağını düşünmüştüm fakat bir hücum şeması dahi yoktu. Daha oldukça parkur tabanlıydı ve oldukça beğenemedim.

Güreşçi hariç öteki tüm boss’ların düşük seviyede kaldığını da belirtmeliyim. Oyunun ilk boss’u olan Güreşçi’yi ilk kez gördüğümde hakkaten oldukça etkilenmiştim. Öteki boss savaşları da bu şekilde mi olacak beklentisiyle oldukça heyecanlanmıştım fakat öteki boss’lar ile karşılaşınca birazcık şevkim kırıldı açıkcası.

Düşman suni zekâsının da oldukça fazla iyi bulunduğunu söyleyemem. Ne iyi ne fena zira bazı yerlerde acayip davranışları oluyordu. Bir o yana bir bu yana zıplayarak oldukça rahat bir halde düşmanları öldürebiliyorsunuz. Kimi zaman bir köşede durup yalnız parry atarak bile düşman öldürebilirsiniz.

Oyunu iki oynayışımda da zor modda bitirdiğimi ek olarak belirteyim. Fakat doğal ki bu benimle ilgili. Oyunun “düzgüsel” güçlük derecesi muhtemelen öteki insanoğlu için zor bile gelebilir. Sadece benim açımdan güçlük derecesi oldukça tadında bırakılmış.

Zor+ mevzusundan bahsetmişken oyunun Yeni Oyun + (NG+) modundaki eksikliklere de değinmek isterim. Aslen eksiklik değil de bir ihtimal tavsiye olabilir.

Elimde olan kabiliyetlerle sıfırdan yeniden başlasam iyi mi olur diye denemeye giriştikten sonrasında yeniden bitirirken buldum gene kendimi, oyundan ayrı bir keyif aldım.

Fakat oyunun her seferinde esasen bildiğim özellikleri bana yeniden yeniden göstermesi, mesela “Parry iyi mi atılır” seçimi “tutorial” diyebileceğimiz kısımları önüme çıkartarak oyunu durdurması, birazcık tempomu düşürdü açıkçası.

Ek olarak istediğim bölüme gidememek de birazcık üzücü. Güreşçi ile yeniden yeniden kapışmak arzu ederdim. Doğal ki bu söylediğim özelliklerin muhtemelen bilincinde olduklarını ve ileriki zamanlarda düzelteceklerini düşünüyorum.

Netice: Türk oyun sektörüne nefes aldıran şahane bir yapım.

Artıları:

• Oyunun sanat tasarımı ve müzikleri tek kelime ile görkemli.
• Fazlaca süratli ve akıcı bir oynanışa haiz.
• Diyalogları esprili, yaratıcı ve oldukça gülünç.
• İlgi çekici ve merak ettiren bir hikâye bulunuyor.

Eksileri:

• Kabiliyet ağacı yeterince işlevsel değil.
• Bazı parkur ve düşman sahneleri fazla gereksiz uzun, ek olarak tekrara düşüyor.
• Suni zekânın kimi zaman sapıttığı oluyor.
• Bazı boss savaşları düşük kalmış.

Netice olarak ne muhteşem bir oyundu ne de fena bir oyundu. Zira muhteşem bir oyunum diye iddiası da yoktu. Hatta oyun hakkında hiçbir beklentim olmadığından beklentimin üstünde bir oyun bulunduğunu rahatça söyleyebilirim.

Peki oyun satın alınmalı mı? Bence alınmayı hak ediyor. Artık sizler de bildiğiniz gibi ki oyunlar lüks bir hobi aracı be dostlar. Oyunun fiyatı ise 4 dolar, doğrusu bir döner + ayran parası. Bu zamanda bu fiyata bu şekilde kalitede oyun var mı? Bence yok.

Bilhassa Türk oyun sektörünün yürümeye yeni başlamış olan bir bebek benzer biçimde ilerlediğini düşünürsek, yerli oyunlara iyice asılmamız icap ettiğini düşünüyorum. Bizlere de Enis Kirazoğlu’na, sektöre bulunmuş olduğu katkıdan ve sesimizi duyurmak için çabasından dolayı teşekkür etmek düşer.

Oyunu oynarken oldukça keyif aldım ve unutmayacağım, aklımda yer edinen bir tecrübe yaşadım. Ümit ederim bu oyunun devam serilerini de görürüz.

Başka araştırmalarda görüşmek suretiyle. Sağlıcakla kalınca.

Öteki oyun incelemelerimiz: