Netflix’in Fantastik Dizisi: Cursed [İnceleme]

Çoğumuz The Witcher’ın ikinci sezonunu beklerken Netflix, başka bir fantastik dizi ile karşımıza çıktı. Cursed, Orta Çağ’da geçen ve bugüne dek onlarca kere kez seyrettiğimiz Kral Arthur öyküsünü temel alan bir takım. Kral Arthur ile ilgili geçmişte tam 21 tane uyarlama yapılmış olsa da Netflix bu listeye bir tane daha ekledi.

Fantastik türde iş yapmak zor olsa gerek. İzleyicinin evrene bağlanmasını sağlamak daha zor olsa gerek. Cursed ne kadar başarı göstermiş, seyircisini ne kadar kendine bağladı? Gelin beraber bakalım…

Netflix’in fantastik dizisi Cursed:

• Yönetmen: Zetna Fuentes
• Tür: Fantastik
• Oyuncular: Katherine Langford, Gustaf Skarsgård, Devon Terrell, Daniel Sharman, Shalom Brune-Franklin, Lily Newmark

Nimue adlı gizemli güçleri olan bir kız, köyüne olan saldırıdan sonrasında haiz olduğu esrarengiz kılıcı Merlin adındaki bir büyücüye ulaştırmaya çalışıyor. Nimue’nin yolda çektiklerini ve kendini keşfetmesini izliyoruz.

Fantastik harp efsanesi hanım hanımcık olursa ne olur?

Nimue’nin kendini arayışı dizide fena aktarılmadı. Birçok yerde karakterin acısına ortak olabildik. Katherine Langford iyi bir oyunculuk sergiledi. Tek problem bir harp efsanesi olamayacak kadar narin bir bakışı ve yüzü var. Nimue karakterinin hırsını ve öfkesini suratında göremedik. Daha sert duruş sergileyecek bir oyuncuyla netice oldukca daha iyi olabilirdi. En azından elinde kılıç varken sırıtmayacak bir oyuncu bile kurtarırdı.

Aslına bakarsanız Netflix’in prensiplerinden biri de başrole tanınmış ve sevilen bir oyuncu koyup tüm diziyi onun çevresinde kurgulamak. Bunlar haricinde Langford’un 13 Reasons Why dizisi ve Knives Out filmiyle oyunculuğunu geliştirdiğini söyleyebiliriz.

Dizideki Arthur karakteri ise oyunculuk haricinde tam bir facia. Milyon kez seyrettiğimiz Arthurian Fantazyası bu sefer Ali Cengiz oyunlarına kurban oldu. Netflix her dizisinde uyguladığı çeşitlilik politikasını bu dizide de uygulamak isteyince, ortaya acayip bir durum çıktı. Binlerce senelik Kral Arthur sokak serserisine döndü. Devon Terrell ise oyunculuk anlamında fena bir iş çıkarmadı. Elindeki araç-gereç her neyse ona gore oynadı. Kendisi geçmişte Barack Obama’nın biyografik filmi Barry’de Obama’yı canlandırmıştı.

Genel olarak dizideki tüm karakterler karanlık olarak verildi. Merlin ise karakterin kişiliğinden olsa gerek daha da karanlık ve gizemli verildi. Hafifçe deli, nevi şahsına münhasır bir karakter Merlin. Onu idrak etmek uzun sürüyor. Ara ara -kamu Spotu edasıyla- oldukca düşündürücü cümleler söylüyor.

Merlin karakterine yaşam veren Gustaf Skarsgård, bu şekilde karakterler oynamak için doğan diyebiliriz. Geçmişte kendisini Vikings ve Westworld dizilerinde de izlemiştik. Cursed ile benzer atmosfere haiz olan Vikings’in Floki’si ve Cursed’ün Merlin’i birbirine oldukca benzeyen karakterler. Dolayısıyla da bu şekilde bir altyapıya haiz olunca oyuncu iyi performans sergiliyor. En azından elinde kılıç varken sırıtmıyor.

Nimue için daha sert ve tutkulu bir görüntü gerekiyordu. Onun haricinde Nimue’nin yaşam akışı dizide iyi verildi. Gerek “flashback” sahneleriyle olsun gerek çekmiş olduğu acılarla olsun gelişimini iyi verdiler. Aklınızdaki tüm soruların yanıtını alıyorsunuz.

Klişe ve vasatın bir tık üstünde senaryo var fakat çeşitlilik oldukca iyi düzeyde:

Klişenin klişesi bir senaryo seyrettik. Onlarca kere kez çekilen Kral Arthur hikayesi de kabak tadı vermeye başladı. Cursed, artık suyu çıkan bu hikayeyi kendi karakter tasarımıyla yeniden halletmeye çalıştı. Bir nevi dünden kalan yemeği ısıtır benzer biçimde önümüze koydu. İzlerken klişe olmasın değişik bir öykü izleyelim diyorsunuz fakat daha ilk bölümden son kısmı tahmin edebiliyorsunuz. Cursed bizlere yeni bir öykü sunmuyor. Milyonlarca kez uyarlanmış Kral Arthur öyküsünü kendi karakter dizaynıyla uyarlıyor.

Çeşitlilik fantastik kurgunun kalbidir. Cursed klişelerden beslense de oldukca detaylı bir evren oluşturmak istiyor, dolayısıyla da ırklar ve yan karakterler geniş bir yelpazeye haiz. Maskeli papa koruyucuları, hastalıklılar, değişik bir papa figürü, insan dışı varlıklar, ölüler kralı, kanatlı varlıklar dizinin üstünde düşünülmüş bir yapıya haiz bulunduğunu gösteriyor. Kılıç hikayesine bu kadar erken girmeyip ırkları daha çok tanıyabilseydik, kim bilir daha değişik düşünürdük. Peri alfabesi ise dizinin tadı tuzu olmuş.

Dizi belli yerlerde sıkıyor. Hızlandırıp da izleyemiyorsunuz. Arada oldukca fazla kaçıracağınız detay oluyor. İşinize yarayacak ya da yaramayacak birçok detay veriliyor. Sahnelerin gereğinden fazla uzatılmasından dolayı da bayıcı bir hal alıyor. Yılların hikayesi artık ne yapsanız da bunaltan oluyor. Daha kısa bölümler ve daha kısa sürem uzunluğuyla güzel bir iş olabilirdi.

Ben başrolüm bana dokunamazsınız kuralı gene işliyor:

Sinir bozucu mantık hataları da mevcut. Doğal bunlar bazılarımıza gore mantık hatası bazılarımıza gore artık sektörde klişe olmuş vakalar. Harp sahnelerinden bahsediyoruz. Hanım hanımcık harp efsanesi ablamız Nimue kargaşanın ortasına dalıyor. Etrafına “Ben başrolüm bana dokunamazsınız” der benzer biçimde bakıp ortada dikiliyor. Figüranlar da artık ne hikmetse arayıp arayıp bulamıyorlar.

Bu sahne hikayenin akışını bozuyor muydu? Bozmuyorsa niçin bu klişeye izin verildi? Koreografiden ve görüntü yönetmenliğinden görevli kişiler almış olduğu paradan memnun değil mi? Dizinin başındaki kurtlardan da bahsetmesek olmaz. Sıkıştırıp saldırmıyorlar; bu da yetmezmiş benzer biçimde bir de ölmek için her şeyi yapıyorlar.

Netflix elinde bir miktar para var ise hepsini aynı projeye yatırmıyor. Oldukça iyi bir film/dizi yapabilecekken onun yerine iki tane orta düzeyde film/dizi yapıyor. Bütçenin hatırı sayılır bir kısmını da aşırı meşhur bir oyuncuya ayırıyor. Tüm diziyi de onun çevresinde kurduktan sonrasında seyirciye sunuyor. Netflix, durmadan aynı içerikleri oluşturan bir seri üretim fabrikasına dönüyor.

Çizgi roman okurmuş benzer biçimde dizi seyrediyorsunuz:

Dizide kim bilir en dikkat çekici detaylardan birisi sahne geçişleriydi. Birçoğumuzu da diziye bağlayan, kopmamasını elde eden türden bir detaydı. Çizgi roman ya da kitap okuyormuşçasına sayfa geçişleriyle oldukca hoş bir ifade yaptılar.

Görsel efektler ilk bölümlerde iyiydi fakat sonradan kötüleşmeye başladı. Fantastik bir dizide en oldukca dikkat edilmesi ihtiyaç duyulan konulardan biri gittikçe kötüleşti. Fantastik bir takım çekmek zor olsa gerek. İzleyicinin yeni yeni ırkları, gizemli ve karanlık karakterleri benimsemesi uzun sürer. Bu şekilde fena efektler de seyirciyle evren arasındaki bağın kopmasına niçin oluyor. Görüntüler genel olarak iyiydi fakat bazı yerlerde sanki görüntü yönetmeni tatile çıkmış koltuğunu da yeğenine bırakmış benzer biçimde hissettirdi.

Netice olarak…

Cursed’ün işleyiş bakımından yer yer sıksa da fena bir anlatımı var diyemeyiz. Minik farklı olan şeylerle izlenebilir hale gelebilirdi. Bir ihtimal yarattığı evren için ikinci sürem beklenebilir. Netice olarak Cursed oldukca daha iyi olabilecekken harcanmış, ne iyi ne de fena bir takım. Eğer fantastik dünyaları koşulsuz şartsız bağrınıza basıyorsanız izleyin, sadece tam tersiyse asla talih vermeyin.