Oyunlar Niçin Süper Akıcı, Filmler Niçin Daha Yavaş?
Aksiyon dolu bir sahnede, kahramanımız patlamaların içinde koşuyor, mermiler vızıldıyor, her şey inanılmaz bir hızda gerçekleşiyor. Bu sahneyi izlerken saniyede yalnız 24 kare (FPS) gördüğünüzü biliyor muydunuz?
Öte taraftan aynı heyecanı bir video oyununda yaşamak istediğinizde 200-300 Hz yenileme hızına haiz monitörler tercih ediliyor.
Peki, niçin filmler 24 FPS ile çekilirken oyunlarda bu kadar yüksek yenileme hızlarına gerekseme duyuluyor?
Beyaz perdenin 24 FPS geleneği
Beyaz perde geçmişine baktığımızda 24 FPS standardının aslına bakarsak teknolojik ve ekonomik nedenlerle ortaya çıktığını görüyoruz. 1920’lerde sessiz filmler 16-18 FPS ile çekilirken sesli filmlerin gelişiyle beraber daha yüksek bir kare hızına gerekseme duyuldu.
Bunun sebebi, ses kaydı için kafi veri yoğunluğunu sağlamaktı. 24 FPS hem ses standardını sakınan hem de film maliyetlerini makul seviyede tutan bir denge noktası olarak kabul edildi.
Bu standart, zaman içinde beyaz perde endüstrisinin olmazsa olmaz bir parçası hâline geldi.
Aksiyon oyunları söz mevzusu olduğunda ise durum birazcık değişik.
Oyuncular, bilhassa süratli hareketlerin ve anlık tepkilerin eleştiri olduğu oyunlarda, ekranın mümkün olduğunca akıcı olmasını istiyor ki haklılar da.
200-300 Hz şeklinde yüksek yenileme hızına haiz monitörler, bu tür oyunlarda daha azca gecikme ve daha net görüntü sunuyor. Bir düşmanı vurmak yada bir engelden kaçmak için milisaniyeler bile mühim. Bu yüzden de oyun dünyasında yüksek FPS ve yenileme hızı, performans ve rekabet pozitif yanları sağlıyor.
Peki, niçin filmlerde bu kadar yüksek bir FPS’ye gerekseme duyulmuyor?
Bunun birkaç sebebi var. İlk olarak 24 FPS, beyaz perde tarihinde oluşan bir “duygusal bağ” yaratıyor. İzleyiciler, bu kare hızını sinematik bir deneyimle özdeşleştiriyor.
Daha yüksek FPS’ler ise filmleri gerçek hayata daha yakın hâle getirebilir sadece bu durum kimi zaman “dizi efekti” olarak adlandırılan bir his yaratabiliyor. Kısaca filmler sanki bir video yada belgesel şeklinde görünüyor ve bu da sinematik büyüyü bozabiliyor.
Ek olarak film yapımı sürecinde yüksek FPS’lerin kullanılması, prodüksiyon maliyetlerini mühim seviyede artırıyor. Daha çok kare, daha çok depolama kapasitesi, daha kuvvetli bilgisayarlar ve daha uzun render süreleri demek.
Bununla birlikte, hususi efektler ve CGI (bilgisayar destekli görüntüler) şeklinde teknikler, yüksek FPS’lerde daha karmaşık hâle geliyor. Bu da film yapımcılarının 24 FPS’de kalmayı tercih etmesinin bir başka sebebi.
Bununla beraber yüksek FPS’li film denemeleri de yapılmış oldu.
Peter Jackson’ın “Hobbit” serisi 48 FPS ile çekildi fakat bu tecrübe seyirciler içinde karışık tepkilere niçin oldu. Bazıları görüntünün daha net ve akıcı bulunduğunu söylerken bazıları filmin “gerçekçi” görünmesinin sinematik hissi bozduğunu belirtti.
Bu durum da tam olarak yüksek FPS’lerin hemen hemen beyaz perde dünyasında tam olarak benimsenmediğini gösteriyor.
Teknoloji ilerledikçe, bir ihtimal gelecekte filmlerde de yüksek FPS’ler yaygınlaşabilir lakin şimdilik 24 FPS, beyaz perdenin esrarengiz dünyasının olmazsa olmaz bir parçası olmaya devam ediyor.
