“Zindanlar & Ejderhalar: Hırsızlar Arasındaki Onur” İnceleme

Dünyanın en popüler masaüstü rol yapma oyunu olan Dungeons & Dragons, beyaz perdede ise bir türlü istenileni elde edememişti. Şimdiye kadar seyrettiğimiz uyarlamalar, beklenen parlamaya fazlaca uzaktı.

Zindanlar & Ejderhalar: Hırsızlar Arasındaki Onur, beklentilerinizi iyi mi ayarladığınıza bağlı olarak sizi mutu da edebilir kendisinden nefret de ettirebilir. Genel olarak baktığımızda ise devamı gelecek hikayelerden ilkiyle karşı karşıyayız ve hedef kitlesi de daha genç bir kitle.

Not: Spoiler yok!

Neverwinter, D&D evreninin New York’udur.


Onlarca değişik kitaba yayılmış hikayeler barındıran bu evren, vatanımızda de Unutulmuş Diyarlar adı altında yayımlanmıştı. Aynı evrende geçen Icewind Dale, Baldur’s Gate, Neverwinter Nights şeklinde yapımlar da bilgisayarlarda oynadığımız yapımlardı.

Zindan & Ejderhalar: Hırsızlar Arasındaki Onur, bu dünyanın New York’u olan Neverwinter’da geçiyor. Iyi mi süper kahraman filmlerinde mevzu hep New York’u içerirse, bu evrenin hikayeleri de bir halde Neverwinter’a bağlanır. Bu filmimizde de durum değişik değil. Yeni bir dünyayı tanıtma açısından baktığımızda ise iyi bir başlangıç noktası görüyoruz.

Filmin en büyük başarısı, kendisini ciddiye almamayı başarması.


Elinizde fazlaca büyük para kazandıracak bir marka var ise elbet ki onu kullanmak istersiniz. Yapımcıların da yapmış olduğu bu sadece en baştan fazlaca isabetli iki karar verdikleri de ortada: Masa başlangıcında dönen geyikleri çağrıştıran bir film yapacaklarına ve bunu, 90’ların B sınıfı filmlerinin estetiği ile yapacaklarına dair kararlılıkları filmi görkemli hale getiriyor.

Karakterlere saygı duymanın önemi de ortaya çıkıyor.


Yapımın şakalarının çokluğuna ve bazı yerlerde göze çarpan boşluklarına karşın, karakterlere gösterilen saygı dikkat çekiyor. Karakterler sık sık latife malzemesi olmalarına karşın asla şakanın kendisi haline gelmiyor. Hiçbir karakter perdeye bir tek latife olsun diye çıkarılmıyor. Kaldı ki ne süre olgun olmaları gerekse, karakterler oldukça erişkin şeklinde düşünüp hareket edebiliyorlar.

İki film bir arada: D&D oyuncusu olanlara bir film, olacaklara bir film.


Filmin en başarıya ulaşmış yanlarından birisi, değişik seyirci gruplarının bu yapımdan aynı anda keyif almasını sağlaması. Film katman katman: averaj bir latife genel seyirciye hitap etmeyi başarırken, aynı şakaya FRP oyuncuları başka bir açıdan gülüyor. Genel olarak şakaların dengesi iyi, hikayeyi fazla sulandırmıyor sadece filmin, kendisini çok da fazla ciddiye almadığını da gösteriyor.

Doğrusu filmden bir Yüzüklerin Efendisi ya da Game of Thrones epikliği beklemezseniz mutlu olacağınızı söylemek mümkün. Ha öte taraftan erişkin ilişkileri mevzusunda pek fazlaca yapımdan daha olgun bir eserle karşı karşıya olmamız da tatlı bir ironi yaratıyor mu, yaratıyor. Şikayetçi miyiz, asla.

Oyunculuklar da sırıtmıyor, kendilerine inandırmayı başarıyor.


Hollywood’un Chris’lerinden Pine olanı rolüne yakışıyor, tarihin en hikayeden çıksa pek bir şey değişmeyecek başrollerinden biri olsa da oldukça keyifli bir konunun merkezinde yer almayı başarıyor. Michelle Rodriguez ise gerçek bir baltalı ilah (ilahe?) olarak iyi bir performans sergiliyor. Bridgerton’daki abi olarak bildiğimiz Regé-Jean Page de filmimizde kendisini görmeye alıştığımızdan değişik bir performansla karşımıza çıkıyor.

Bir de yapımda ergonomik efektler de CGI kadar sık kullanılmış ve açıkçası başarıya ulaşmış da olmuş. Ergonomik efektler daima için aşırı gerçekçi görüntüler ortaya çıkarmayabilir sadece fazlaca aşırı gerçekçilik sıkıntınız yoksa gördüğünüz görüntüler oldukça kafi. Ek olarak hangi karakterlerin oyuncakları yapılacağını da bir aşamada görmüş olmamızı sağlıyor.